Srđevdan, krsna slava posvećena svetim Srđu (Sergiju) i Vakhu, obeležava se 20. oktobra. Prema legendi, Sergije i Vakho bili su rimski dostojanstvenici na dvoru cara Maksimijana. Zbog pripadnosti hrišćanskoj veri i odbijanja da se poklone rimskim bogovima stradali su u Siriji, gde je njihov kult uspostavljen i odakle se raširio po istoku.
Prema jednoj legendi, prilikom prenosa moštiju Svetog Save iz Trnova u Manastir Mileševa, prenete su i mošti svetih Sergija i Vakha, gde je od ranije postojao kult ovih svetitelja, o čemu svedoče i njihove freske iz najranijeg perioda freskopisa u tom manastiru.
Zemljoradnici naročito paze da na Srđevdan ne izlaze sa volovima u polja jer na taj dan ne valja orati. Srđevdan nije crveno slovo u pravoslavnom kalendaru i pripada slavama za koje se priprema mrsna hrana, osim ako taj dan pada u sredu ili u petak. Na ikonama se sveti Sergije i Vakho predstavljaju u običnim tadašnjim odorama sa krstom i mitrom, kao znakom mučeništva.
Prema narodnom kalendaru, Srđevdan se smatra jednim od graničnih dana na prelazu iz jeseni u zimu. I u meteorološkom smislu Srđevdan je bio važna odrednica. U vreme kad su zime duže trajale i kad je snežni pokrivač već u oktobru pokrivao zemlju, nastala je i narodna izreka: Sveti Toma- sneg već doma, Sveti Srđe – sneg sve grđe.
