Svojevremeno fudbalski reprezentativac koji je proslavio naš grad i koji ima izuzetno zanimljivu sportsku biografiju, još uvek nije u sportskoj penziji. Naime, Dragan Žilić, proslavljeni golman, danas je trener golmana u Nemačkoj, ali ponekad i sam obuče golmanske rukavice i stane među stative. Bio je, pre skoro dve decenije, prvi reprezentativac Srbije koji je zaigrao u hrvatskom fudbalskom prvenstvu, a i danas bi to bio veliki kuriozitet. U intervjuu za „Komunu“ osvrnuo se na početak karijere u OFK Kikindi, kao i na to kako u svojoj kolekciji, uz asistenciju Jovice Škora, bivšeg igrača „male“ ruskoselske „Crvene zvezde“ ima i skalp velikog, istoimenog beogradskog kluba.
Četiri godine ste branili boje OFK Kikinde. Da li ste sentimentalno vezani za početke karijere i sam klub i grad iz kojeg ste potekli?
– U OFK Kikindi sam počeo kao pionir da treniram, sa navršenih 10 godina, u leto 1985. godine. Svakako da sam sentimentalno vezan za svoj matični klub, iz njega sam se vinuo u visine, nastupao za kadetsku selekciju Jugoslavije 1989. i 1990. godine. Sada moj sin Luka gazi mojim stopama i traži svoje mesto pod suncem. Pokušavam savetima i u praksi da mu približim težinu, a i lepotu golmanskog posla.
Ubrzo postajete zapaženi, prelazite u novosadsku „Staru damu“, pa ste se kasnije obreli u Bugarskoj. Dakle, preskočili ste prestoničke velikane. Slučajno ili je to bio splet okolnosti?
– Bilo je ponuda u to vreme i od Crvene zvezde, ali dugogodišnji kontakt sa Ilijom Pantelićem me je naveo ka „Srpskoj Atini”. Naravno da nisam pogrešio, jer nakon dve godine boravka u Vojvodini debitovao sam za A selekciju Jugoslavije u prijateljskom meču protiv Brazila. Uz sadašnjeg selektora Stojkovića, Mijatovića, Jokanovića i ostale naše fudbalske veličine. Jedinstven osećaj u svakom slučaju. Posle Vojvodine odlazim u sofijski CSKA i posle godinu dana vraćam se u zemlju na gol smederevskog Sartida.
Bili ste i član čuvene generacije Sartida koja je skinula skalp Zvezdi u finalu nacionalnog kupa. Sećate li se te utakmice i danas?
— Uspešne godine su bile u Smederevu, fantastično izvajan tim od strane trenera Jovice Škora na početku sa Bogdanovićem, Mudrinićem, Mirosavljevićem i ostalima, krunisan je osvajanjem nacionalnog Kupa 2003. godine protiv Zvezde u finalu uz prepoznatljiv gol Marka Pantelića u produžecima.
Branili ste i boje reprezentacije, a kuriozitet je da ste prvi fudbaler koji je oblačio dres sa grbom Srbije, a obreo se u nekom hrvatskom klubu. Vi ste prešli u Rijeku, možda najtolerantniji grad u Hrvatskoj ali bilo je i otpora od navijačke grupe „Armada“?
-Nakon Smedereva 2005. godine prelazim u Rijeku. S početka nije baš delovalo obećavajuće iz razloga negodovanja jednog dela „Armade“, navijačke grupe iz pomenutog grada, ali u velikoj meri su doprinele i dobre moje odbrane da uzavrela atmosfera splasne. Na samom kraju te prve sezone na Kvarneru osvajamo Kup u finalu protiv Varteksa. Raritet koji se desio sledeće sezone pod vođstvom trenera Bračuna je kada sam postigao gol glavom u 1/4 finalu Kupa i to me je ponovo stavilo na naslovnice regionalnih medija.
Može li da se poredi vreme kad ste vi branili boje reprezentacije i ovo današnje vreme? Koji su dometi Stojkovićevih pulena?
– Posmatrajući s ove distance smatram da sadašnja generacija naših momaka koji igraju pod državnim grbom treba i mora da podigne lestvicu na viši nivo pošto imaju i znanje i kvalitet za najviše domete. Mislim da će to Piksi dobro uklopiti, plasirati se na Evropsko prvenstvo i na samom takmičenju postići dugo očekivani dobar rezultat.
Čime se danas bavite, da li ste još u fudbalu?
– Poslednjih sedam godina sam u Nemačkoj. Otvorio sam privatnu golmansku školu, pomalo sam i aktivan na golu, koliko mi godine dozvoljavaju (smeh). U pitanju je amaterski rang, šesta liga nemačkog fudbala. Uskakao sam sa pozicije trenera golmana u lokalnom klubu kada su dva mlada golmana bili povređena. Ne dam se još, ali radije sam u poslednje vreme na tribinama.
Nemanja Savić
